Tibuok unod sa gipamulong ni VP Leni Robredo atol sa iyang inagurasyon

MANILA, Philippines – In a short but emotional ceremony on Thursday morning, June 30, Maria Leonor “Leni” Robredo took her oath of office as the 14th vice president of the Philippines at the Quezon City Executive House, which will also serve as her office.

She delivered her inaugural speech in Filipino, but provided a translation to Cebuano, the language of many provinces in the Visayas, where she topped the elections.

The English version of the text follows the Cebuano text.

*** 

Mga gimahal kong kababayan:

Dunay mga higayon sa atong kinabuhi nga mas mahinungdanon kaysa uban. Dihang nagkaila mi ni Jesse. Dihang una nakong nasiplatan ang nawong sa among mga anak. Dihang nahagsa ang iyang eroplano.   

Karon, dia napod ta sa laing mahinungdanong yugto. 

Nagpasalamat ko nga nagkauban ta ning orasa. Kamo nga mihatag nako sa inyong pagsalig ug miangkon sa akong pakigbisog isip inyo sab. Ubani na sab ko ninyo sa bag-o nakong panaw.

Dili lamang bahin kanako kining higayona. Kini ang panahon nga makauban nato ang mga naulahi sa katilingban paingon sa tawhay nga kinabuhi sa mas malangkubon nga pamaagi.

Sa sama kanato nga makigtigom sa riles sa tren, matulog sa bangka ug mosakay sa habal-habal aron maabot ang atong mga gialagaran, usa kini ka dakong gasa alang sa dugang nga pag-alagad.

Ania ta ning posisyona tungod kay dili nato matalikdan ang tawag sa pagserbisyo, ug dili nato usikan ang kahigayonan aron dugangan ang atong panlimbasog. Dawaton nato kining maong responsibidad, uban ang pagpaubos, pasalamat ug paningkamot. 

Ang mga damgo sa atong Pangulo ug ang atong mga plano alang sa nasud managsama ra og tumong: ang paghatag og tinuod nga kauswagan sa atong mga kababayan, labi na niadtong mga nabiyaan. 

Daghan na ang nasugdan apan daghan pod ang angayng idugang. Mao nga manumpa kita aron sa pagbuntog sa bisan unsang hagit.

Dili ta mosugot nga pugngan kita sa bisan unsang babag sa pagserbisyo ug andam kita nga makigtambayayong sa tanan.

Ang bugtong paagi aron makab-ot nato ang atong tumong alang sa atong nasud mao ang paglihok isip usa. Nagtuo ako nga bisag adunay kusog nga panagbangi ning kalibutan nga atong gipuy-an karon, ang hagit kanato mao ang paghiusa, ang paglig-on sa atong pagtinabangay, ug ang paghimo sa atong panaglahi isip kusog, imbis nga babag.   

Kinahanglang buhaton nato kung unsay sakto para sa kadaghanan, dili sa pipila lang. Ang pagkamatinud-anon angay ihatag ngadto sa gisaaran ta sa pag-alagad bisan kung sukwahi kini sa personal nga interes. Nabuhi ta niining klaseha sa pag-alagad ug ipadayon ni nato sa tibuok tang kinabuhi.

Buksan nato ang ganghaan sa Buhatan sa Ikaduhang Pangulo alang sa tanan – nga way igsapayan sa istado sa kinabuhi, sa tinuohan, o partido. Mamahimo kita isip buhatan nga kanunayng maminaw sa tingog sa katawhan.

Atong tinguha nga magkakuyog ang kagamhanan ug pribadong sektor paingon sa kausaban, alang sa mga napadaplin sa katilingban nga angay natong serbisyohan.

Ang atong pagtinabangay maoy labing maayo natong puhunan. Napamatud-an na nato nga dili babag ang bisan-unsang haw-ang sa tinuod, sinsero ug padayon nga pag-alagad. Ang pagsulay maoy pikas nga dagway sa kahigayonan. 

Mao kini ang sugilanon sa atong panaw. Niadtong nagsugod pa lang kita, morag way motuo nga adunay paglaom ang kadaugan. Apan tungod sa paglumpong sa tabang sa matag usa, sama ni Nanay Alberta nga miprenda og singsing para makatabang sa atong kampanya, sama sa pagbaklay pag-usab sa Sumilao Farmers, sama sa amahan ug anak nga misumpay-sumpay pagbalik sa nagisi natong posters, sama sa daghan ninyo nga nakig-uban kanako karon nga nagsakripisyo – mipatigbabaw ta.

Kung mobarog kita alang sa atong mga gituohan, kung andam kita nga mosakripisyo alang sa atong mga tumong, ang imposible mahimo natong buhaton nga posible.

Mao nga hingpit ang akong pagsalig nga daghan kitag mahimo sulod sa unom ka tuig. Gidapit ko kamong tanan nga gustong motabang sa pag-adto sa atong buhatan aron magkuyog kita sa paglaraw ug paglihok aron mahatagan nato og mas nindot nga kinabuhi ang atong mga kababayan.  

Hiusahon ta ang atong mga tumong ug kahimoan aron maumol nato ang makahuluganong pag-uswag.

Una natong atimanon ang kagutom ug ang igo nga pagkaon, kahimsog alang sa tanan, kalamboan sa kalungsoran, edukasyon ug people empowerment. Niining maong mga hisgutanan, kinahanglang way oras nga mausik.  

Atong damgo nga mapakunhod ang kalisod sa labing daling panahon. Ubani na sab ko ninyo ning maong paningkamot.  

Sa unang usa ka gatus ka adlaw, nagplano kita sa pagduaw sa mga lagyo ug gagmayng barangay sa tibuok nasud, aron susihon ang mga panginahanglan nga angayng tubagon.

Gisugdan na kini nato sa atong distrito sa Lalawigan sa Camarines Sur – diin ako gihimugso, mitungha, mipabarog og pamilya, nahigmata sa mga suliran sa katilingban ug diin napudpod ang atong mga tsinelas sa pagpangitag tukma nga sulbad sa kalisod.

Atong gilauman nga sa pagdala nato sa Buhatan sa Ikaduhang Pangulo ngadto sa inyong mga barangay, mas mabati ninyo nga tinuod nga ania ang kagamhanan alang kaninyo.

Ug kung inyo kanang mabatian, aduna na unya kitay inspirasyon nga sugdan ang kausaban sa kaugalingon.

Nakit-an kini nato diha sa mga mag-uuma ug mangingisda nga atong natabangan, sa matag giabusohan nga asawa nga atong napalig-on, o sa matag lumad o mamumuo nga gikasandurot.

Ang bisan-unsang kabag-ohan sa atong nasud nagsugod diha sa padayong paninguha sa matag Pilipino.

Ug kung magkahiusa kita, walay imposible.

Matod pa bitaw ni Jesse niadtong buhi pa siya: “What brings us together as a nation is far more powerful than what pulls us apart.”

Sa panahon sa kusganong panagbangi, ang paghiusa sa nasud maoy bugtong paglaom. Managlahi man ang atong gigikanan, usa ra ang atong pangandoy: nga ang matag pamilyang Pilipino mabuhi nga adunay dignidad. 

Kining higayona karon maoy pagsugod sa hiniusang pagkab-ot sa maong pangandoy.

Daghang salamat kaninyong tanan ug mabuhi ang Pilipinas.

***

ENGLISH VERSION:

There are moments in our lives that shine brighter than others. Like when I met Jesse. Or when I saw my children’s faces for the first time. Or when the plane crashed.

We are facing one of those moments once again.

I will be forever grateful that you are here today. You, who have given me your trust and have taken this fight as your fight. I am touched that you are with me again in this journey we are about to take.

But this journey is not just about us. This is a chance to bring those at the fringes of society to prosperity—in a bigger, more powerful way.

This is a dream come true for someone like me who hold consultation meetings on train tracks, sleep on boats, and ride single-motor version of tricycles called habal-habal to reach those we need to serve.

We are in this position because we cannot and will not turn our backs on the responsibility for inclusive growth and progress that matters, and we will not waste this chance to lift our advocacy to higher levels. We accept this chance to serve with humility, gratitude and a commitment to excellence.

The chosen direction of our President and our plans for the country have wide intersections and converge on the singularity of this vision: of bringing real prosperity to our people, especially those that have been left behind.

Much has been done, but we continue to face more challenges. That is why we aim to resolutely face all obstacles, determined to eradicate them.

We will not allow anything to derail us in our goals and we are willing to work with all to bring our plans to fruition.

The only way for all of us to realize our vision for our nation is to work together. During these times when there seem to be significant divisions and conflict in the world, the challenge is to come together, celebrate our commonalities and differences, and turn them all into strengths.

We must do right by the people, not only by our own people. Our loyalties must lie on those we are sworn to serve, even at the cost of personal interest.

This has always been the manner by which we have served; and it will remain that way for the rest of our lifetime.

The doors of the Office of the Vice Presidency are always open. Ours will be a listening office. We seek to unite the government and the private sector in a partnership for change, for those at the fringes of society that we have vowed to serve. 


Our plan is to create partnerships between the government and the private sector towards real change.

Collaboration is today’s most important and powerful resource. In our world today, our most important work are the things that we can do together.

If you recall, this is exactly the story of our journey together. When we started, very few believed that we had a sliver of chance to win. But because of the

contributions of each single individual— like Nanay Alberta who pawned her ring to help with the campaign, like the Sumilao farmers who walked again to Metro Manila, like the dad-and-son tandem we randomly witnessed fixing our destroyed posters—like each one of you who sacrificed so much to get us where we are now and believed when nobody believed.

When we stand for what we believe in, when we are ready to sacrifice our personal interests, we can make the impossible possible.

We can accomplish many things in the next six years. We invite all who have a passion for helping the poor, for fixing systems for the poor, for unlocking barriers that perpetuate the status quo in the poorest areas of our country, to come to our office.

We will streamline and bring all these efforts together so that we can extract the highest possible impact from each point of collaboration.

We have identified hunger and food security, universal health care, rural development, education and people empowerment as our main priorities. In these areas, there is no time to lose because every day, there is real suffering on the ground. Our dream is to make a head way on easing that suffering as soon as we can. Join me.

Together, let’s take another journey.

In our first 100 days, we plan to once again go to the farthest and the smallest barangays to pray with you, to laugh and cry with you, and most of all to listen to the things that you want changed. This is what we did in Naga City and in our district—the place where I was born, where I built a family with the love of my life, the place that formed my awareness of society’s problems, and calcified in my mind the solutions that work best. The place that gave birth to myself as a public servant.

The transformation that we personally saw in our district as we literally wore out our slippers walking with people on the ground, strengthens our resolve that this is the best way to bring about change in our nation.

We hope that as we bring the Office of the Vice Presidency to your barangay, you will feel the government is truly there for you, and when you feel that, you will be inspired to spark your own change as well.

When change begins in ourselves, the change we want to see in our nation will truly happen. We have seen this in the farmers and fisherfolk we have helped, in each battered woman we tried to empower, in each indigenous person, or barangay health worker.

Any groundswell begins from an individual’s resolve. If you want our country to leave behind the things that hold it down, we must start within. That will spark a real groundswell, a unity of effort that brings about strength.

Whatever change we want to see in our nation must begin within ourselves. And when we do that together, nothing is impossible.

As Jesse used to say when he was alive: “What brings us together as a nation is far more powerful than what pulls us apart.”

During these times of conflict, unity is most important for our nation. We may come from different walks of life or different advocacies, but our dreams are the same: that each Filipino will live a dignified, prosperous life.

This moment, today, is the start of the fulfillment of these dreams.

Thank you very much and mabuhay ang Pilipinas! – Rappler.com