Ayaw mo ng tribute. Iyan din ang bilin mo kay Lev, kay Daya, kay Joy, at sa bunso nating kapatid na si Dante. Kaya ako na lang ang gagawa ng tribute, sa panulat at hindi sa harap ng mga taong nakikipaglamay sa iyo.

Tanong ng anak ko kung alin ang mas masakit – ang mamatayan ng anak o ng isang kapatid? Mabuti na lang hindi ko pa nararanasan ang una at ayokong maranasan. Ang sagot ko – parehong masakit, hindi puwedeng ikumpara. Parehong hihimayin ang bawat hibla ng puso at para na ring binunutan ka ng hininga. 

Sabi ko, nakilala ko na agad ang mga nakatatanda kong kapatid tulad ni Tita Ine pagmulat pa lamang ng aking mga mata. Ang mga anak ko, kailan ko lang nakita at nakilala nang isilang ko na. Maraming taon ko nang kilala ang mga kapatid ko bago ko nakita ang isang anak.

Napagkuwentuhan namin ni Cristy Fermin ang mga nakaraan natin mula sa iilang pirasong upuan at kapeng walang gatas sa bahay mo hanggang sa pagkakaroon mo ng Betamax. Ikaw ang unang nagkaroon ng Betamax kaya tuwang-tuwa tayo nina Cristy kasama sina Iking at Loren. Nauwi ang kuwentuhan namin sa kung paano ka bilang isang kapatid. Isang salita – kunsintidor. Basta okey sa akin okey rin sa iyo. Ikaw rin ang nagturo sa akin kung paano paghandaan ang pagdadalaga. At hindi pikon, laging sport sa mga biruan. Pag sinabi naming magsulat ka na lang at huwag nang kumanta, aagawain mo uli ang mike at lalong itotodo ang boses with matching paliyad-liyad ala Pilita Corrales.  

Sabi pa ng isang anak ko, “Masarap na tita si Tita Ine kasi kunsintidor lalo pag me pera.” Mas mamahalin ang regalo sa kanila na mga pamangkin lang kaysa sa aming mga kapatid.

Tinitingala kita at iniidolo bilang isang manunulat mula pa noong una kang makapagpalathata ng kuwentong “Katugon ng Damdamin” sa Liwayway Magazine, dahil ambata mo noon. Sa katagalan, naging mas magaling ka at lalo pang naging magaling habang hinahasa ng mayabong na karanasan at hinog na panahon. Patunay ang marami mong tinanggap na karangalan habang buong-puso at buong pagmamalaki ka ring tinanggap ng publiko.  

Fan mo ako, fan din kita. Ikaw ang mas tuwang-tuwa nang mai-publish sa Liwayway ang una kong kuwentong “Ibang Kabataan si Diony.” Binigyan ninyo ako ni Kuya Levy ng mga puntos kung paano mas gumaling pa. Nasundan ang unang kuwento at napasama ako sa “Most Valuable Writer-Contributor” ng Liwayway nang taon na iyon, kasama si Rosario Guzman-Lingat at isa pang lalaki na ‘di ko na matandaan. Tuwang-tuwa ka rin nang mapabilang ako sa binigyan ng Mowelfund ng scholarship sa Ateneo para sa kategoryang scriptwriting sa pelikula.

At mas una kang nalungkot nang tumigil ako sa pagsusulat at pumasok sa ibang larangan. (Puwede naman akong magsulat uli kung sasabihin mo sa akin ngayon. Hehe.)

My sister, my idol, my mentor, my fan, my friend.

Isa lang naman ang pinanghihinayangan ko na hindi ko naibigay sa iyo – ang mga hiling mo sa akin noon na ako ang tumanggap ng award mo dahil busy ka sa mga deadline. Medyo bata-bata pa tayo noon at nakatali pa si Dante sa trabaho niya bilang manager, kaya lalong hindi siya ang maaaring tumanggap ng award tulad ngayon. Ang nangyari, ibang tao ang tumatanggap para sa iyo. Kaya nitong huli, sa parangal ng Ateneo, sinabi ko nga kay Daya na malaking kasalanan kung tatanggihan ko pang sumama kay Dante sa pagtanggap ng award mo. 

Ine….my sister, my idol, my mentor, my fan, my friend – goodbye for now.  I hope and pray na magkikita pa rin tayo sa dako pa roon. – Rappler.com

Si Marilag Bautista-De Jesus ang nakababatang kapatid ni Lualhati Bautista.