Habang unti-unting humihina ang pandemyang COVID-19, oras na para sa mga bansa sa Asya at Pasipiko na ibigay ang mas mabuting panlipunang proteksyon para sa mga kasambahay at ganap na kilalanin at isaayos ang kanilang trabaho na katumbas ng iba.

Ayon sa isang publikasyon ng ILO na inilunsad noong Hunyo 16, “Gawing realidad ang karapatan sa panlipunang seguridad para sa mga kasambahay,” higit sa dalawang-katlo ng mga kasambahay sa rehiyon ng Asya at Pasipiko ay hindi saklaw ng kahit isang benepisyo sa panlipunang seguridad.

Samantala, 3 sa 5 kasambahay sa rehiyon ay hindi kabilang sa mga proteksyon ng batas paggawa at higit sa 70% ay walang isinabatas upang limitahan ang oras ng pagtatrabaho.

Karamihan sa mga kasambahay ay kababaihan at dito nag-ugat ang kakulangan sa paggawa at panlipunang proteksyon. Ang gawaing-bahay at pangangalaga ay matagal nang ginagawa sa sambahayan ng mga kababaihan, nang walang suweldo o pagkilala. Sa ngayon, ang mga babaeng nagtatrabaho bilang kasambahay ay kadalasang nasa loob at internasyonal na migrante. Ang mga hadlang sa pagpapabuti ng mga karapatan ng mga kasambahay ay malalim na nakaugat sa mga patriyarkal at hierarkal na sistema na hindi pinahahalagahan ang trabaho ng kababaihan at nakikita ang mga tahanan bilang mga pribadong espasyong hindi nararapat isaayos bilang isang lugar ng trabaho. Mahirap buwagin ang mga hadlang na ito para sa mga taong kumakapit sa gayong mga tradisyon.

Ang pagpapatibay ng Kasambahay na Kumbensyon, 2011 (Bilang 189)  at ang Karahasan at Pang-aabuso na Kumbensyon, 2019 (Bilang 190)  ng ILO ay malayo ang mararating tungo sa pagbuo ng mga bagong pamantayan kung saan ang pangangalaga at pagiging kasambahay ay iginagalang at ang mga babaeng manggagawa ay pinahahalagahan at ligtas sa trabaho. Bagama’t ang Kasambahay na Kumbensyon ay pinagtibay 11 taon na ang nakararaan ngayon at 52% ng mga kasambahay sa mundo ay nasa Asya at Pasipiko, tanging ang Pilipinas lamang ang nagpatibay sa Kumbensyon na ito sa rehiyon. Samantala, tanging ang Fiji lamang ang nagpatibay sa Karahasan at Pang-aabuso na Kumbensyon. Marami pa tayong mas mabuting magagawa.

Ipinakita ng pandemyang COVID-19  ang mga umiiral na hindi pagkakapantay-pantay. Nagdulot din ito ng pagkilala sa mga manggagawang binibigyan ng maliit na pagpapahalaga at mababang suweldo, kabilang ang mga tagakolekta ng basura, mga manggagawa sa pangangalaga, mga kasambahay, at mga trabahador na nagbuwis ng kanilang buhay upang panatilihing gumagana ang ating mga lipunan sa panahon na nakalockdown, ay talagang “mga mahahalagang manggagawa.”

Sa buong pamilya na nagtatrabaho at nag-aaral mula sa bahay sa panahon na nakalockdown, pinananatiling maayos ng mga kasambahay ang mga sambahayan. Marami ang nanatili upang gampanan ang gawaing ito, kahit dumami ang kanilang trabaho at oras, gayundin ang kanilang pagkakawalay sa pamilya, mga kaibigan at mga serbisyo ng suporta.

Gayunpaman, ang mga kasambahay ay tinanggal pa rin dahil pag-aalala ng mga nagpapatrabaho na mahawa sa COVID mula sa kanila. Karamihan sa mga nagpapatrabaho ay hindi obligadong magbigay ng bayad sa pagtanggal, at, bukod pa diyan, ang mga kasambahay ay karaniwang hindi kasama sa mga programa ng panlipunang ayuda para sa COVID-19. Naipit din ang mga migranteng kasambahay dahil sarado ang mga internasyunal na hangganan at naging imposible ang pag-uwi. Dahil dito, ang mga pamilyang umaasa sa perang padala ng mga kasambahay ay naharap sa kahirapan ng ekonomiya.

Sa kabila ng lahat ng hamon, may ilang pag-unlad na naganap. Halimbawa, sa Malaysia ang mga kasambahay ay maaari na ngayong irehistro sa Organisasyon ng Panlipunang Seguridad, at sa Thailand ang regulasyon na namamahala sa kasambahay ay sinusuri ng Ministro ng Paggawa na may layuning matiyak ang mas maayos na kondisyon sa trabaho para sa mga kasambahay.

Ang mga kasambahay sa buong rehiyon ay bumuo ng kanilang sariling mga grupo upang itaguyod ang kanilang mga karapatan. Matagal nang sinusuportahan ng ILO ang mga grupo ng mga kasambahay na maibahagi ang kanilang mga karanasan, matuto sa isa’t isa at magsulong para sa proteksyon sa ilalim ng batas. Itinataguyod din ng ILO na matiyak na ang mga kasambahay ay nakakakuha ng mga serbisyong legal, tulong panlipunan, at pagsasanay. Saang bansa man sila naroroon, lahat ng mga grupo ng kasambahay ay nananawagan para sa pagkilala sa kanilang trabaho at isaayos ang disenteng kondisyon sa pagtatrabaho.

Ang mga pamahalaan ng rehiyon ay maaari at dapat kumilos upang baguhin ang mga pag-uugali, batas, at mga nakasanayan na naging dahilan kaya naiwang mahina ang turing sa mga kasambahay. Dapat tiyakin ng bawat sambahayan na nagpapatrabaho ng kasambahay na nagbabayad sila ng hindi bababa sa minimum na sahod at bayad sa sobrang oras ng pagtatrabaho; na sila ay pumirma sa mga panlipunang seguridad at panukalain ng Seguro para sa mga manggagawa kung saan umiiral; na sila ay nagtatrabaho nang ligtas at walang karahasan at pang-aabuso; at ang mga manggagawa ay may regular na oras at araw ng pahinga. Ang mahahalagang gawain ng mga kasambahay ay dapat kilalanin at gantimpalaan sa pamamagitan ng pagpapatibay at pagpapatupad ng mga legal na balangkas na ginagarantiyahan ang kanilang mga karapatan at sa pagbibigay ng panlipunang proteksyon na handog ang pangmatagalang seguridad sa mga kasambahay, kanilang mga pamilya, at kanilang mga komunidad. – Rappler.com

Chihoko Asada-Miyakawa is the ILO’s Assistant Director-General and Regional Director for Asia and the Pacific. This piece was originally written in English.