Hindi ko na iisa-isahin kung bakit maganda sa pakiramdam ang makatanggap ng mga parangal sa kahit anong larangang kinabibilangan mo. Ang mas mahalaga ngayon, bukod sa bitbit na “dangal” ng parangal – dahil “dangal” naman kasi ang salitang-ugat ng salitang “parangal” – ay magagamit ito sa iyong highly competitive na larangan para ma-promote ka o magkaposisyon. At ito ang delikado.

Kamakailan, lumabas ang isyu ng mga award na binabayaran kung gusto mong maparangalan. Kulang na lang ay ilako ang award na ilang beses kada taon ginaganap ang seremonya sa iba’t ibang lugar sa bansa. Sa akademya, tinatawag itong predatory awards o iyong mga nananamantalang award-giving bodies kapalit ang kabayaran.

Sa kaso ng isang award-giving body na nagpapakilalang “Asia Pacific Luminare Awards,” kung may P15,000 ka, may international award ka na matatanggap sa isang magarbong okasyon sa isang hotel. Ang kinse mil na kabayaran ay para diumano sa hapunan, sa isasabit na lei, plake, sertipikong naka-frame, photo and video coverage ng SMNI, VIP card ng hotel, at iba pang pribilehiyo mula sa award-giving company. Idagdag pa rito ang matatamasang pakinabang – promotion at position – kapag niretoke na ang curriculum vitae taglay na ang international award na binayaran nang kinse mil.

Matapos lumabas sa social media ang usaping ito, isiniwalat din ng ibang netizen ang iba pang grupo at kompanyang nagpapabayad ng award sa bansa natin. Isa na nga yatang malaking industriya at, ayon na rin sa organizer, “awards business” na ang nangyayari na, sa totoo lang, hindi naman talaga eksklusibo sa bansa natin. Katunayan ang pananaliksik na may pamagat na “Predatory Awards: The New Threat on the Block.”

Batay sa nasabing pananaliksik, may ilang characteristics ang predatory awards, mula sa mismong grupo na kahina-hinala ang existence hanggang sa kawalan ng pamantayan kung bakit bibigyan ng parangal ang isang indibidwal. Naroon din siyempre ang paninigil ng registration o processing fee na mas pinahahalagahan ng magbibigay ng award. Idagdag pa ang hindi magkamayaw sa sobrang dami ng pararangalan sa isang event.

Sino ba kasi ang hindi gustong kilalanin at parangalan sa kaniyang larangan? Sino ang may ayaw sa parangal, lalo sa isang larangang mahirap makatagpo ng dopamine-inducing na konsolasyon at balidasyon tulad ng sa sektor ng edukasyon? 

Nag-iibayo ang kompiyansa ng mga napaparangalan. Lalong nagpupursigi. Lalong ginagalingan. Pero sa kawalan ng pamantayan ng isang enterprising award-giving body, anong aspekto ng iyong karera ang lalo mong pagbubutihan lalo’t ang award mo ay may nagsusumigaw na pamagat na “Asia’s Man of Versatility in the Field of Education”?

May mga timpalak naman talagang kailangan ng bayad sa registration. Hindi iilang beses na rin akong naimbitahang maging judge sa ilang inter-collegiate writing contests na may bayad ang pagpaparehistro ng contestant. Pero hindi gaya ng sa mga nabibiling award, hindi garantiya ang kabayaran para manalo o magawaran. Oo, may certificate of participation, pero walang katiyakan ang award kahit pa kumpleto ang bayad.

Karaniwang biktima (o nagpapabiktima?) ang ilang negosyante at politiko sa mga biniling award na ito. Marketing ang pangunahing dahilan. Award-winner ang negosyante kaya may ilusyon ng maaasahang produkto at serbisyo. Mas madali nga namang kagatin ng consumer kapag may award ang tatangkilikin nilang produkto o serbisyo.

Samantala, ang mga politikong nagbabayad para magkamit ng awards, ibabandila sa kanilang nasasakupan na sila ay kinikilala dahil sa kanilang kagalingan; na katunayan, may coverage at interview sila sa award-winning media. Madaling isama sa susunod na kampanya na pinarangalan sila kahit pa binayaran nila ang award na ang pambayad ay mula rin sa pondo ng taumbayan. Ganitong-ganito kapag sinabing iginigisa sa sariling mantika ang mamamayan.

Ganoon na lamang ang pangangailangan ng mga politiko para maipagmalaking may award sila, huwag nang tanungin kung may taglay pa nga bang dangal ang binayarang parangal. Kaya patuloy na may mabibiktima ang mga award-for-sale entities. Hindi mawawala ang mga negosyanteng kailangang i-market ang kanilang produkto at serbisyo. Hindi rin mawawala ang mga politikong gagawin ang lahat huwag lang mawala sa posisyon. Pero, heto nga, ang mas delikado ay ang sa mga guro at propesor. 

Bilang ubaning propesor sa isang antigong unibersidad, mahalaga sa career namin ang mabigyan ng pagkilala paminsan-minsan. Ipinagdiriwang namin ito, lalo kung may kasamang cash prize ang natamong award. Itinatala namin sa curriculum vitae, at nagagamit bilang bahagi ng metrics for promotion. Puwera pa ang paglago sa sinasabi nga ng French sociologist na si Pierre Bourdieu na cultural capital namin.

Ganito rin ang kalakaran sa Kagawaran ng Edukasyon at sa mga obrero ng higher education tulad ko. Malaking factor sa ikaaasenso namin sa karera ang pagkakaroon ng pagkilala. Kaya pansinin ang palaging willing victim ng predatory awards, karamihan ay mga guro at propesor.

Hindi lang naglipana ang predatory awards sa aming sektor, may nauna nang predatory journals at predatory conferences. Lahat ito ay bunsod ng pangangailangang makapaglathala kami ng pananaliksik o mag-present ng academic paper sa mga kumperensiya kahit pa ang mga nag-organisa ay kahina-hinala.

Malaking bahagi ng metrics namin para ma-promote bilang propesor ang publications, awards, at paper presentations. At dahil mahirap makapasok sa mga lehitimong publikasyon, mahirap makatanggap ng gawad buhat sa lehitimong tagapagbigay ng gawad, at mahirap matanggap sa kumperensiya ng mga lehitimong nagsasagawa ng kumperensiya, kaya may mga enterprising predatory entities ang tutugon sa pangangailangan ng marami sa amin.

Sa dami ng predatory entities na ito, mahirap na nga namang ma-monitor pa ng institusyong kinabibilangan namin kung alin ang lehitimo at predatory. Kaya mungkahi ng pananaliksik nila Pal, Pamar, at Sharma: “Universities should form a strict policy of not considering the predatory awards (just like papers in predatory journals) for promotion, positions, or funding…. Universities should blacklist such organizations at regular intervals and inform the researchers about the same.”

Dapat maging alisto ang mga institusyong kinabibilangan namin sa pagsala kung alin ang predatory at hindi. Dapat, lalo na, maging alisto ang Kagawaran ng Edukasyon sa naglipanang bayarang award, kumperensiya, at publikasyon. Dahil ang ahensiyang ito ang pinaka-vulnerable at lubhang delikadong maging biktima ng mga predatory awards. Bakit? Dahil may pambayad, makakabili ng awards at iba pang for-sale na credentials ang isang indibidwal. Sila rin ang may malaking tsansang mabilis na mapo-promote. Maaari ring maipuwesto sa mataas at sensitibong posisyon sa sektor ng edukasyon. Darating ang panahong magiging kritikal ang bawat desisyon dahil inaasahan silang matalino at magaling, katunayan ang pagiging award-winner.

Bandang huli, sila-sila ang mamamahala sa sektor na magtataguyod sa kagalingan at katalinuhan nang may dangal at kabutihan. Pero paano nga kung ang mamamahala ay bumili lang ng parangal na walang taglay na dangal? Ano pang standard ng kagalingan ang kanilang ipapairal? – Rappler.com

Associate professor ng seminar in new media, research, at creative writing sa Faculty of Arts and Letters at sa Graduate School ng University of Santo Tomas si Joselito D. De Los Reyes, PhD. May award siyang natanggap dati buhat sa Philippine Normal University, ang Gawad Sulo Eminent Alumni in the Field of Teacher Education. May award din ang ilan sa mga isinulat niyang aklat.