(Ang serye ng pagninilay na ito ay handog ng Word and Life Publications tagapag-limbag ng ‘Patnubay sa Misa’ at ‘Euchalette.’ Ito ay ibinabahagi ng Rappler bilang paghahanda sa Kapaskuhan.)

Sofonias 3:14-18; Lucas 1:39-45

Hindi maitago ang tuwa ni Juan Bautista. Hindi pa nga lumalabas sa sinapupunan ni Elizabet ay nagpamalas na ng kakaibang galak at di maitatagong kasiyahan. Di ba karanasan nating lahat ang magtatambaw sa tuwa kapag nanalo tayo sa rifa o anumang paligsahan? Tingnan lang natin ang mga pamilyang tumatanggap ng mga pabuya mula sa Sugod Bahay gang ng E.A.T. Nandiyan ang talon, nariyan rin ang tawa, ang iyak, ang anumang kibot ng katawan na walang iba ang ipinahahayag kundi kagalakan.

May puwang sa buhay natin para makapagpamalas ng tuwa anuman ang maganap sa ating buhay. Lagi tayong may angking kakayahang magpakita ng tuwa kung may malinaw na dahilan para rito. Sinabi na ito matagal na ni Viktor Frankl. Nakakulong man siya ng matagal sa concentration camp na hawak ng mga Nazi noong ikalawang digmaang pandaigdig, nakatagpp siya ng isang maladiamanteng kayamanang panloob ng lahat ng tao. Nasa piitan man ang isang tao, nababalot man ng kadilimang walang kapantay, walang anuman at sinuman ang makapag-aalis at maka-aagaw ng huling hibla ng ating kalayaang panloob – ang kakayahang maghabi ng sariling batayan at bukal ng kalayaang panloob, ang kakayahang makapagbigay sa sarili ng tunay na kahulugan ng buhay.

Si Juan ay nakapiit pa sa dilim ng sinapupunan, subali’t malinaw na sa kanya na ang liwanag ng ganap na kaligtasan ay nasa sa sinapupunan rin ng bisita ng kanyang inang si Maria. Nagtatalon siya sa tuwa!

Tatlong taon din tayong nakakulong sa ating mga tahanan noong pandemya. Limatado at tasado ang ating kilos at kalayaang pisikal. Para sa maraming mahihirap na Filipino, wala tayong ibang mapuntahan liban sa magtiis sa ating maliliit na bahay.

Pero hindi nagmaliw ang kakayahan nating makakita ng kasiyahan saanman, kailanman. Tulad nang ginawa ni Juan, na walang sapat na espasyo upang kumilos. Pero nakuha pa rin niyang tumalon at magpahayag ng kagalakan. Huwag tayo pumayag na mabusalan ang ating kakayahang lumigaya. Hindi sa labas nagmumula ang tuwa, bagkus sa kaibuturan ng ating kaloob-looban – kung saan namamayani ang kabatirang kaniig at kapanig natin ang Diyos na sumasaatin. Huwag matakot at huwag mangamba! Ang Diyos ay kapiling natin. Ngayon at dito. Saanman at kailanman. – Word and Life Publications/Rappler.com

This reflection is part of the Patnubay ng Misa, which can be downloaded at the Word and Life Publications site.

Here are more reflections and stories about Christmas in the Philippines