[EDITORIAL] COP27 at ang tunnel vision ng mayayamang bansa

“Humanity has a choice: cooperate or perish.” Simple lang daw ang pagpipilian ng sangkatauhan. Makipagtulungan o mamatay, ayon kay United Nations Secretary-General Antonio Guterres.

Isang climate emergency ang umiiral ngayon at batay sa global temperatures, nasa binggit na ang mundo ng “‘point of no return.”

Dapat ay “implementation COP” ang COP27 ngayong 2022. Pero sa mismong kumperensiya, may mga bansa pang nagdeklara, tulad ng United Arab Emirates, na magpapatuloy itong mag-produce ng fossil fuels habang may pangangailangan.

Sabi nga ni dating US vice president Al Gore, may credibility problem ang mga global leaders.

Nagpapalala ng sitwasyon ang krisis sa enerhiya na dulot ng giyera sa Ukraine. Maraming mga bansang nagbalikan sa fossil fuels upang tiyakin ang kani-kanilang supply.

Papalapit na ang end-game. Walang continent na nakaiwas sa matinding weather disaster ngayong taon, mula sa nasunog na kagubatan sa Australia, matinding bagyo sa Estados Unidos, baha sa Pakistan, heat waves sa Europe, tagtuyot sa Somalia, at super typhoon sa Pilipinas.

Sa bahagi ng Pilipinas, bukambibig ng administrasyong Marcos ang isyu ng climate change – sana’y taos puso ito at hindi dahil isa itong safe advocacy kung saan hindi mauungkat ang kanyang nakaraan. 

Sabi ng delegasyon ng Pilipinas igigiit nito ang mas agresibong aksiyon mula sa Global North, dahil ang “mga bansang maliit ang pinsala sa klima ang siyang pinakanagdurusa ngayon.” Kalahati kasi ng greenhouse gasses na sumisingaw sa planeta ay nililikha ng mayayamang bansa na bumubuo lamang ng 1/8 ng populasyon ng mundo. 

Pero kung susuriin, iba ang kuda sa gawa ng administrasyon ni Ferdinand Marcos Jr. Isang 300 MW liquefied natural gas plant ang balak ipatayo sa San Carlos City – isa sa “cleanest and greenest cities” sa Negros Occidental. Ang Verde Island Passage sa Batangas – isang napaka-biodiverse na karagatang tinaguriang “Amazon of the Oceans” – ay nanganganib dahil na rin sa gas expansion ng isang multinational. Hindi man sa termino ni Marcos nagsimula ang mga hakbang na ito, tila wala naman siyang balak harangin ang mga ito.

Kaya’t nananawagan tayo na mag-walk the talk si Marcos. May paraan upang tunay na kumawala sa legasiya ng iyong ama Mr. Marcos, at iyan ay sa pamamagitan ng sinsero at mapagpasyang aksiyon.

Sana naman, nagkakamali si Greta Thunberg nang sabihin niyang ang COP27 ay pagkakataon lamang para sa “greenwashing, lying and cheating” ng mga makapangyarihan. 

Ampaw ba at hungkag ang pagsisikap ng mga sinserong bansang huwag humigit ang emissions sa daigdig na lagpas sa 1.5C? Tila ganoon na nga.

Ngayong nagsasara na ang kumperensiya, halos nagkakaisa ang mga observers sa pagtingin na “little progress” o kakarampot na pag-usad ang natamo. Kung mayroon man itong nakamit, ito’y magpokus ng atensiyon sa climate change tuwing may kumperensiya. 

Sabi ng United Nations, tayo raw ay nasa “highway to climate hell.” Matalinhaga at makukulay ang lengguwahe ng mga speakers sa COP27. Hindi natulog ang speechwriters sa paghahanap ng pinakanakaaantig na mga salita, pero hindi nito kayang tibagin ang vested interest, big business, at consumerism ng makabagong mundo.

Walang duda, kailangan ng radikal na solusyon para sa namamatay na planeta. Madalas na sinasabing ang vision – o ang abilidad na tumingin sa malayong kinabukasan – ay isang katangiang natatangi sa mga humans. Pero tunnel vision pa rin ang umiiral sa mga bansa at magpapatuloy ang mapanira, mapag-aksaya, at hindi sustainable na pamumuhay.

Dapat magtulong-tulong ang sangkatauhan na gamitin ang resources nito tulad ng teknolohiya, siyensiya, at kuwarta upang tiyaking may matitira pang bukas para sa ating salinlahi. Global political will ang sangkap na missing sa COP27. Time is running out. – Rappler.com