Walang pakialam si Juan sa “wang wang” noon. At mas lalong wala siyang pakialam sa ‘wang wang’ ngayon.

Tunay na mabuting adhikain at halimbawa ang paghihigpit sa mga sirena’t blinker sa kalsada. Sa sobrang patok ng polisiyang ito ng yumaong PNoy, naging opening topic ang “wang wang” sa dalawang sumunod na administrasyon – hanggang dito, sa pagbabalik ng karibal nilang pamilya sa Malacañang.

Sabi nga ni Prof. Roy Romero, “wang wang season” ang kada anim na taon simula 2010.

At talaga namang dapat gawing “wang wang season” ang palitan ng administrasyon. Higit sa retorika, sukatan ng publiko ang mga unang talumpati, unang mga “bawal” at banat ng presidente kung gaano niya balak “kumonek” sa ibaba.

Marami ang sesegunda sa akin kung sasabihin kong sa kasalukuyang panahon, mahirap nang sundan ang “recall” ng “wang wang” ni PNoy – hindi lang dahil sa “recall,” kundi sa pagiging sinsero ni “da third,” kung pagbabatayan ang kwento ng mga kasikuhan niya.

Gets naman kasi natin. Bagama’t hindi pangmalakihang proyekto, simbolo ang anti-wang wang policy ng pagpitik sa mga abusado. Pero may higit pa raw pala roon. Ayon kay dating cabinet secretary Rene Almendras, personal kay PNoy ang patakaran dahil iniuugnay ito ng dating kaklase sa pakiramdam ng pagiging “api” noong panahong lumalaban si Sen. Ninoy sa diktaturya.

Pero ngayong napag-uusapan ulit ito, kahit hindi pa direktang pinapansin ni Pang. Marcos Jr., ramdam naman nating wala nang dating. Hindi sa sinasabi kong walang pakialam si PBBM sa mga ordinaryong motorista, o maging si dating Pang. Digong – sadyang wala lang talagang konek.

Sa totoo lang, kahit noong panahon ni PNoy, wala rin namang pakialam si Juan dela Cruz – o ang mahihirap na Juan dela Cruz.

Napag-uusapan, oo. May recall, oo. Pero mukhang palyadong “attempt” ang anti-wang wang para makipag-usap sa mga walang kotse.

Mawala o hindi ang mga abusado sa blinker at sirena, mahirap magkomyut. Dumami o hindi ang mga buang sa wang wang, anti-poor ang traffic sa ‘Pinas.

Walang pakialam ang mahirap na Juan hindi dahil sa political color niya, o hindi dahil sa mangmang siya sa mga usapin at implikasyong sikolohikal, sosyolohikal, at pang-ekonomiya. Wala siyang pakialam kasi wala siyang kotse.

Ganoon kasimple. Pero ganoon din kakumplikado para sa mga may pera, may kapangyarihan.

Ang anti-wang wang policy ay isa lamang halimbawa ng napakaraming pagsubok ng mga nasa pedestal para makiliti ang mga nasa laylayan. Pero gaya ng marami sa mga pautot, gaano man kabango, laging supot kapag hindi talaga nauunawaan ang baba.

Kabaligtaran nito ang opening jab ng Pres. Duterte sa mga adik sa kanyang pamosong “drug war.” Mula sa unang “putang ina” niya sa national broadcast, kahit magkakaso man siya sa international court dahil sa mga umano’y EJK, hindi lang recall ang iniwan niya kundi buong alternate reality.

Sapul kasi ang masa. Ang reality, ginamit para magkaroon ng alternate reality.

Diyan kulang ang mga disente. Kahit tayo pa ang mas, o pinaka, marurunong, iirapan lang ng mga walang kotse ang mga polisiya sa disenteng pagmamaneho.

Kahit nga siguro ang mga disenteng walang kotse, magkakaroon ng paki, pero kapag pinawisan na sa commute at nakipagbardagulan na sa pila, hindi na mararamdaman kung may sumingit mang may blinker o sirena sa kalsada.

Don’t get me wrong – ang usaping “wang wang” ay hindi usapin ng tama’t mali. Kasi tama ito, at mali ang pag-abuso rito. Tama ang polisiya rito at dapat itong suportahan ng maski sino.

Pero sa EDSA pa lang kung saan higit 400,000 ang bilang ng mga sasakyang dumadaan araw-araw (sabi ng Metro Manila Development Authority), 80% ng sumasalta sa kalye ay komyuter. Sa EDSA pa lang, kahit 20% lang ng arawang biyahero ay motorista, malaking tipak ng higit 400,000 sasakyan ay mga auto nila. Sa sobrang dehado ng mas maraming walang kotse, kahit walang traffic (at walang wang wang) sa EDSA Bus Carousel, isa sa limang lanes lang ang nakalaan sa kanila.

Sabi nga ni Ma’am Elvira Medina ng National Center for Commuter Safety and Protection, Inc., “undemocratic.”

At nababanggit lang din naman ang Carousel, hindi ba at sobrang diyahe ng ginawang ‘to ng LTFRB? Pinutol ang mga ruta, nilimitahan ang mga sakayan at babaan. Ang dating bumibyaheng Cubao-Malanday, halimbawa, kailangan nang bumaba sa Monumento para magdoble-sakay sa halip na diretso na ang bus. Pero maliban sa libre, bakit parang hindi masyadong naiingayan ang mga disadvantage ng Busway sa masa? Kasi ramdam ng mga walang kotse ang mabilis na byahe. Ramdam ng mga walang kotse ang kawalan din ng “wang wang.”

Kung walang pakialam ang walang kotseng si Juan sa “wang wang” noon, mas lalo siyang walang paki ngayon, ngayong panahon ng pandemya, taggutom, inflation, at kawalan ng trabaho.

Pero magkakapake siya sa extension ng libreng sakay, o kahit walang libreng sakay pero may mga dagdag na ruta (magpe-face-to-face classes na, huy, kulang pa rin ang mga bumibyahe), o kung magkakaroon ng dagdag na linya ng tren, o kahit walang dagdag na tren pero may mga dagdag na aircon. Half-joke itong huli.

Ang usaping “wang wang” ay usapin ng malaking hati sa pagitan ng mga may pera at wala – na kalaunan ay magpapakita na rin ng implikasyong sikolohikal, sosyolohikal, pang-ekonomiya, o ang malala, political color. – Rappler.com

Si Edniel Parrosa ay walang kotse. Naririnig at napapanood araw-araw sa DZRH at DZRH TV, pero mukhang hindi pa magkakaroon ng kotse sa nearest future.